Podróż do Buenos Aires - Gabriela Muskała

„Podróż do Buenos Aires” to historia o utracie pamięci. Walerka, w swoich tragikomicznych monologach, stara się uchwycić sens życia, które stopniowo rozpada się we wspomnieniach, pogrążając się w coraz większym absurdzie. Patos przeplata się z bluźnierstwem. Nie pomaga ani modlitwa, ani narodowe mity, w które kiedyś wierzyła emerytowana nauczycielka polskiego.

Indywidualna historia Walerki staje się opowieścią o nas wszystkich. Siła aktorskiej osobowości Gabrieli Muskały sprawia, że widownia zapomina o świecie poza teatrem, jakby ten, który aktorka kreuje, był jedynym istniejącym. Historia Walerki została spisana przez duet siostrzano-dramatopisarski, Gabrielę i Monikę Muskały, pod pseudonimem Amanita Muskaria. Nie jest tajemnicą, że autorki czerpały inspirację z dobrze im znanej historii. Inscenizacyjne ujęcie jednego ze speców od monodramtycznej formy, Mariana Półtoranosa, dopełniło dzieło. Powstał teatr totalny – choć jednoosobowy.

Spektakl, grany nieprzerwanie od ponad dwudziestu lat, przyniósł Gabrieli Muskale liczne nagrody na krajowych i międzynarodowych festiwalach. Jego siła oddziaływania nie słabnie. Metafory zyskują na znaczeniu, a forma nabiera niezwykłej autentyczności.”

Wybrane fragmenty recenzji:

… zamiast fizycznej obecności starości jest jej metafora. Gabriela Muskała nie udaje staruchy – jest rumianą młodością, krucha i spłoszona w gestach. I jest to wielkie odkrycie inscenizacyjne…

Łukasz Drewniak Przekrój 

…Gabriela Muskała dokonała rzeczy dziś dość niespotykanej: potrafiła zahipnotyzować widownię losami swej bohaterki do tego stopnia, że można było odnieść wrażenie, iż odbywa się jakaś zbiorowa, dotycząca niemal wszystkich widzów, psychodrama polegająca na odsłanianiu wspólnej tajemnicy…

Andrzej Lis, Teatr 

…Połączenie świetnego dramatu z wybitnym rzemiosłem aktorskim poprowadzone przez myślącego reżysera stworzyło monodram, który zaprzecza tezom słabej kondycji polskiego teatru…

Paweł Korab, Przegląd Kulturalny 

…W ponad godzinnym monologu Gabriela Muskała przedstawia proces rozsypywania się świadomości bohaterki, zamierania jej świata, stopniowej atrofii pamięci. Przedstawia przejmująco – właśnie dlatego, że niedosłownie, bez postarzania młodej twarzy i prowokowania zbyt łatwych wzruszeń. (…) Cały ów work in regress (jak określono rzecz w podtytule) pokazany zachwycająco misternie i konsekwentnie; właśnie precyzja scenicznej relacji skupia uwagę widowni niczym kryminał. Mądry, dojrzały spektakl w reżyserii Mariana Półtoranosa…

Jacek Sieradzki, Polityka. 

…Jest w tym spektaklu siła rażenia podobna do tej, którą raczy nas w swoich pracach Katarzyna Kozyra…

Ewa Obrębowska-Piasecka, Gazeta Wyborcza Poznań,